Autor: Paulo Coelho
Tłumaczenie: Grażyna Misiorowska
Wydawnictwo: Drzewo Babel
Rok wydania: 2000
Ilość stron: 222
Ocena: 6/10
Dawno temu, gdzieś w odległej krainie udało mi się zapoznać z
tym tytułem. Pamiętam, że w tamtym czasie miałam manie na książki o właśnie
takiej tematyce. Nie powiem zachęcił bardzo mnie opis i sposób myślenia pisarza
oraz jego bardzo oryginalny styl. Niestety po dłuższej refleksji i zagłębieni
się w treść można zauważyć dość dużą ilość wad, jakie posiada ta historia.
Historia powiada o dziewczynie, która przestała już cokolwiek
czuć postanawia, więc popełnić samobójstwo. Przed samym czynem zamiast myślę o
tym, co za chwile się stanie, zastawia się jak dobiorą jej śmierć nieznani
ludzie, który znajdą jej ciało. Próba samobójcza niestety nie jest udana i
Weronika trafia do szpitala psychiatrycznego. Jest tylko jeden mały problem,
ona cały czas umiera. Przez to, co zrobiła ma umrzeć w przeciągu tygodnia,
jednak musi ten czas spędzić z tymi „chorymi” ludźmi w ich świecie. To historia
o zmianie i prawdziwym życiu. O tym, co jest dobre a co złe. O tym jak powinno żyć.
Dlaczego ta książka nie do końca mi się podobała? Powód jest
jeden i bardzo prosty: jest nierzeczywista. Większość scen to same stereotypy. Sam
pomysł bardzo przypadł mi do gustu, lecz pokazanie nierzeczywistego świata w
tego typu literaturze jest krzywdzące. Sam styl pisarza jest dość infantylny. Powiem
szczerze, można by cytaty z tej książki umieszczać na forum dla młodzieży,
która jeszcze nie do końca rozumie jak funkcjonuje świat.
Nie mogę powiedzieć, że ten tytuł jest zły czy dobry. Ma dużo
pozytywnych aspektów jak i negatywów. Mimo to uważam, że każdy szanujący się
czytelnik powinien sięgnąć po tą pozycję. Sami najlepiej kształtujemy swoją
opinię na temat danego dzieła literackiego. Cieszyłabym się gdyby, chociaż
kilka opinii możliwe, że negujących moją, pojawi się w komentarzach.
Komentarze
Prześlij komentarz